Bewegen in je droom. Net voor het wakker worden.
Zou je huid zacht kunnen worden? Zou je kunnen smelten? Uit je vorm vallen?
En soms een verlangen naar melancholie. Zoet. Dat is het goede woord, ook.
Iemand zou je iets kunnen zeggen. En je zou verdwijnen, als een thuiskomst.
Iemand zou iets kunnen zien. En je zou wachten.
Dat ene moment, daar waar de droom in de dag kantelt. Een plek.
De knopen in je lijf. Ze wachten.
En de littekens. Ze vragen hun tijd. In de spiegel.
Als een blij weerzien. En wat je zou vertellen, en waar je zou blijven.
Wie raakt ze aan? Bekeken.
Je denkt aan woorden die je hoorde. Ergens na middernacht.
Zoals in dat gedicht. Dat niets mag verloren gaan, zelfs geen gefluister.
En toch. Je bent elders.
Soms wil je alleen maar verhalen. Vertel verhalen, jouw verhalen. Dat.
Iets dat blijft. Dat zou genoeg kunnen zijn.
In je hoofd vertelde je iemand iets. Dat je daar veilig was.
Je schrok van het woord. En dus van het weten.
Misschien stonden ze tussen jou en de wind. Daar.
En dat je dat kunt zijn voor een ander. Je wankelt even.
Je denkt aan de kinderen. En hoe ze naar je kijken.
Soms komt er traagheid in de nacht. Als een geschenk.
De verhalen zijn er nog, ze verlaten jouw plek niet. Ze blijven.
Waar je je hand legde. En het leven.
Zou je het kunnen? Zou je de beweging aanvaarden?
En even de tintels. Ze bezoeken je.
Hoe zou je het vragen? Hoe zou je je uit handen geven?
Je kijkt naar namen. Alsof het magie is.
Woorden bewegen zich door de lucht. Naar hun bestemming.
Welke woorden bereiken jou? En wat doet de maan?
Wat zul je horen als ze verteld worden? Wat zul je zeggen? En hoeveel procent?
Je vingers. En de knopen. Hoe het zich laat voelen in afwezigheid.
Die ene plaat. Dat ene concert. En wat er niet gezegd is.
Soms wil je niet onderweg zijn. Alleen maar gestrand.
Wat je over de pijn zou kunnen vertellen. Als je het zou durven.
Wat je met je handen zou kunnen doen. En de woordhuid.
En een traag verlangen naar melancholie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten